EVIL = DIAÑO

EVIL = A DIAÑO

Todo empezou cando eu era pequeno, o meu pai maltrataba ao meu irmán e á miña nai, pero a min nin me tocaba, eu creo que sentía predilección por min, a verdade é que me parecía moito a el, eu creo que o meu pai era o mesmo diaño, aínda que comigo era moi bo, ás veces dábanlle brotes de maldade e ... digamos que lle pegaba á miña nai ou ao meu irmán.

Despois de dous anos de pura maldade (para min non, claro) o meu irmán suicídase aos quince anos e eu pasei de ser o pequeno a ser o... único!!! Aínda que, claro, me levaba moi ben con el, así que... foi moi duro, a súa nota poñía que non podía máis e por iso se ía, é algo triste e para colmo, eu con vinte e un anos e o meu pai morre e dime que a culpa do suicidio do meu irmán... etc. tíñao un simple cura, o padre Evaristo e aí é cando empecei a desenvolver o meu malicioso plan.

Primeiro fun ao confesionario e conteille toda a miña historia e que tivese coidado, que o ía matar, todos os días ía á súa misa e sentábame no último banco. Que nervioso estaba! Metéralle medo de verdade, e o día que o ía matar de verdade, antes de que acabase a misa funme, e el sabía que ía morrer, o padre correu a chamar á policía e deixou unha mensaxe en morse, SOS, e eu fun atrás del e mateino, púxenlle no costado o número 999. Gha, gha, gha!!! O número da miña casa, onde sucedera todo, e despois, mentres se desangraba, linlle unha parte do libro dos mortos. Si!!! O do diaño, e leveino deica a súa habitación e tireino sobre a cama. A miña ira foise de súpeto e lembrei ao meu pai.

Era unha mañá como outra calquera na comisaría de policía, a axente Bianca está sentada tan tranquila na súa mesa tomando un café cando, de repente, soou o teléfono, ela colleuno e dixo:

–Comisaría de Santiago, que desexa?

Silencio, o único que se escoita é silencio, ata que de repente se escoita:

–Tic, tic, tic... Despois colgou.

Bianca non lle deu  máis importancia, ata que despois duns días todo cambia...

A praza do Obradoiro está chea de coches da policía, a axente Bianca baixase do coche e ve a un home estraño, o home acércaselle e preséntase.

–Son o detective Ayala.

–Eu son Bianca, a axente Bianca.

Hai un minuto de silencio.

–Ben, que che parece se entramos.

–Si, claro.

Xa dentro, atopa o cadáver do padre Evaristo. Estaba tirado sobre unha especie de sofá, colocado boca abaixo. A causa da morte estaba clara, déranlle nas costas cun anaco de ferro fervendo, o estraño era que tiña escrito 999 no lombo e que a única cheminea que había estaba noutra habitación.

Bianca pensaba en que podían significar esas estrañas marcas que tiña nas costas, ela inconscientemente mirou para arriba e viu un espello, ao vela o detective acercouse a ela, e ao vela mirar para arriba el tamén o fixo, o cadáver do padre Evaristo estaba reflectido no espello e, de súpeto, dixo Ayala:

–666.

–Que dixo?

–666, o código do diaño.

–E que ten que ver iso agora?

–Pois que 999 no espello é 666.

Xa tiñan unha pista, fóronse para a comisaría a investigar un pouco sobre o 666. Non só atoparon unha morea de cousas sobre o diaño, senón tamén unha tumba nunha cripta con corpos dos sacerdotes e curas da catedral co número 666.

O detective Ayala foi a abrir a tumba 666, abrírona e había un libro, estraño, belo, co nome de “El libro del Diablo”...

Mentres tanto, a axente Bianca estaba interrogando á Sra. López, unha muller maior moi devota, que asistía sempre ás misas que daba o padre Evaristo.

–viu algo estraño no padre Evaristo estes días?

–Si, o pobre home estaba moi nervioso en todas as súas misas, e tiña a mirada perdida.

–A si, algo máis?

–Pois...

De repente unha muller moi estraña acércaselle e di: -Sei, que non podo meterme, pero eu vin algo o día da morte que pode axudarlles.

–Diga, por favor, diga.

–Pois, sobre as dez e media, un home ao que non lle puiden ver a cara saía da habitación do padre Evaristo e levaba un estraño libro na man.

Nese intre sona o teléfono da axente Bianca.

–Ola Bianca, son eu, chamaba para dicirche que cun libro que atopamos descubrimos quen é o asasino.

Non foi moi difícil atopar ao “Asasino de Compostela.

E decidiron facerlle un interrogatorio:

–Onde estivo entre as 9.30 e as 10.30 do domingo?

–Pois non sei, non lembro moi ben onde estiven.

–Como é que non se lembra, tómame por idiota?

–Non señor, pero dígolle a verdade.

–Non se faga o ignorante, as súas pegadas estaban no libro.

E contestoulle con voz grave: -O meu fillo non ten nada que ver, fixo o que debía.

–Tiñas relación co morto que estaba no tumba 666? Quen era?

–Era eu. Dixo con voz grave.

–Como que era vostede? Vostede sigue vivo!

–Non, eu son o pai del.

–Pero... como? Preguntou estrañado o detective Ayala.

Bianca aclaroulle:

–Debe de ter personalidade múltiple. Xa verás. Entón, quen matou ao padre Evaristo, ti ou o teu fillo?

De repente quitóuselle a voz grave e dixo: -Eu non fun. E volvendo a falar con voz grave: –Fun eu.

Daquela vírono claro, el collera a personalidade do seu pai e matara ao Padre Evaristo.

No xuízo estaba complicado, pero cando lle tocou falar á axente Bianca:

–O cura Evaristo estaba nervioso porque o seu asasino advertíralle que o ía matar en sinal dunha vinganza familiar, seguiuno, colleuno do pescozo mentres el chamaba á policía e deixou unha mensaxe en código morse pedindo S.O.S., despois matouno, puxo 999 porque era o seu enderezo para dicir que fora el, pero non lle saíu ben, arrastrouno á súa habitación e leulle o libro do diaño para que fora ao inferno, e gardouno na tumba do seu pai. Todo en sinal de vinganza, e teño probas.

Iso foi suficiente para condenalo a sesenta e catro anos de cárcere.

Dúas semanas despois escapou e ninguén sabe onde está...

Idea orixinal:  Ana Hernández

Redacción:  Ana Hernández, Ana Fernández, Mateo García, Nerea López, Daniel Prieto, Antía Corral

Curso: 6º A 2012/2013