EVIL = A DIAÑO
Todo empezou cando eu era pequeno, o meu pai maltrataba ao meu
irmán e á miña nai, pero a min nin me tocaba, eu creo que sentía predilección
por min, a verdade é que me parecía moito a el, eu creo que o meu pai era o
mesmo diaño, aínda que comigo era moi bo, ás veces dábanlle brotes de maldade e
... digamos que lle pegaba á miña nai ou ao meu irmán.
Despois de dous
anos de pura maldade (para min non, claro) o meu irmán suicídase aos quince
anos e eu pasei de ser o pequeno a ser o... único!!! Aínda que, claro, me
levaba moi ben con el, así que... foi moi duro, a súa nota poñía que non podía
máis e por iso se ía, é algo triste e para colmo, eu con vinte e un anos e o
meu pai morre e dime que a culpa do suicidio do meu irmán... etc. tíñao un
simple cura, o padre Evaristo e aí é cando empecei a desenvolver o meu malicioso
plan.
Primeiro fun ao
confesionario e conteille toda a miña historia e que tivese coidado, que o ía
matar, todos os días ía á súa misa e sentábame no último banco. Que nervioso
estaba! Metéralle medo de verdade, e o día que o ía matar de verdade, antes de
que acabase a misa funme, e el sabía que ía morrer, o padre correu a chamar á
policía e deixou unha mensaxe en morse, SOS, e eu fun atrás del e mateino,
púxenlle no costado o número 999. Gha, gha, gha!!! O número da miña casa, onde
sucedera todo, e despois, mentres se desangraba, linlle unha parte do libro dos
mortos. Si!!! O do diaño, e leveino deica a súa habitación e tireino sobre a
cama. A miña ira foise de súpeto e lembrei ao meu pai.
Era
unha mañá como outra calquera na comisaría de policía, a axente Bianca está
sentada tan tranquila na súa mesa tomando un café cando, de repente, soou o
teléfono, ela colleuno e dixo:
–Comisaría de Santiago, que desexa?
Silencio, o único que se escoita é silencio, ata que
de repente se escoita:
–Tic, tic, tic... Despois colgou.
Bianca non lle deu
máis importancia, ata que despois duns días todo cambia...
A
praza do Obradoiro está chea de coches da policía, a axente Bianca baixase do
coche e ve a un home estraño, o home acércaselle e preséntase.
–Son o detective Ayala.
–Eu son Bianca, a axente Bianca.
Hai un minuto de silencio.
–Ben, que che parece se
entramos.
–Si, claro.
Xa dentro, atopa o cadáver do padre Evaristo. Estaba
tirado sobre unha especie de sofá, colocado boca abaixo. A causa da morte
estaba clara, déranlle nas costas cun anaco de ferro fervendo, o estraño era
que tiña escrito 999 no lombo e que a única cheminea que había estaba noutra
habitación.
Bianca pensaba en que podían significar esas estrañas
marcas que tiña nas costas, ela inconscientemente mirou para arriba e viu un
espello, ao vela o detective acercouse a ela, e ao vela mirar para arriba el
tamén o fixo, o cadáver do padre Evaristo estaba reflectido no espello e, de
súpeto, dixo Ayala:
–666.
–Que dixo?
–666, o código do diaño.
–E que ten que ver iso agora?
–Pois que 999 no espello é 666.
Xa
tiñan unha pista, fóronse para a comisaría a investigar un pouco sobre o 666.
Non só atoparon unha morea de cousas sobre o diaño, senón tamén unha tumba
nunha cripta con corpos dos sacerdotes e curas da catedral co número 666.
O detective Ayala foi a abrir a tumba 666, abrírona e
había un libro, estraño, belo, co nome de “El libro del Diablo”...
Mentres tanto, a axente Bianca estaba interrogando á
Sra. López, unha muller maior moi devota, que asistía sempre ás misas que daba
o padre Evaristo.
–viu algo estraño no padre
Evaristo estes días?
–Si, o pobre home estaba moi
nervioso en todas as súas misas, e tiña a mirada perdida.
–A si, algo máis?
–Pois...
De repente unha muller moi estraña acércaselle e di: -Sei,
que non podo meterme, pero eu vin algo o día da morte que pode axudarlles.
–Diga, por favor, diga.
–Pois, sobre as dez e media, un home ao que non lle
puiden ver a cara saía da habitación do padre Evaristo e levaba un estraño
libro na man.
Nese intre sona o teléfono da axente Bianca.
–Ola Bianca, son eu, chamaba para dicirche que cun
libro que atopamos descubrimos quen é o asasino.
Non
foi moi difícil atopar ao “Asasino de Compostela.
E decidiron facerlle un interrogatorio:
–Onde estivo entre as 9.30 e
as 10.30 do domingo?
–Pois non sei, non lembro moi
ben onde estiven.
–Como é que non se lembra,
tómame por idiota?
–Non señor, pero dígolle a
verdade.
–Non se faga o ignorante, as súas pegadas estaban no
libro.
E contestoulle con voz grave: -O meu fillo non ten
nada que ver, fixo o que debía.
–Tiñas relación co morto que
estaba no tumba 666? Quen era?
–Era eu. Dixo con voz grave.
–Como que era vostede?
Vostede sigue vivo!
–Non, eu son o pai del.
–Pero... como? Preguntou estrañado o detective Ayala.
Bianca aclaroulle:
–Debe de ter personalidade múltiple. Xa verás. Entón,
quen matou ao padre Evaristo, ti ou o teu fillo?
De repente quitóuselle a voz grave e dixo: -Eu non
fun. E volvendo a falar con voz grave: –Fun eu.
Daquela vírono claro, el collera a personalidade do
seu pai e matara ao Padre Evaristo.
No xuízo
estaba complicado, pero cando lle tocou falar á axente Bianca:
–O cura Evaristo estaba nervioso porque o seu asasino
advertíralle que o ía matar en sinal dunha vinganza familiar, seguiuno,
colleuno do pescozo mentres el chamaba á policía e deixou unha mensaxe en
código morse pedindo S.O.S., despois matouno, puxo 999 porque era o seu
enderezo para dicir que fora el, pero non lle saíu ben, arrastrouno á súa
habitación e leulle o libro do diaño para que fora ao inferno, e gardouno na
tumba do seu pai. Todo en sinal de vinganza, e teño probas.
Iso foi suficiente para condenalo a sesenta e catro
anos de cárcere.
Dúas semanas despois escapou e ninguén sabe onde
está...
Idea orixinal: Ana
Hernández
Redacción: Ana Hernández,
Ana Fernández, Mateo García, Nerea López, Daniel Prieto, Antía Corral
Curso: 6º A 2012/2013
